Κατηγορίες
Νομίζω πως στη ζωή ενός άνδρα υπάρχουν κάποιες … στάσεις.
Στιγμές – μπορεί να είναι – που αναζητά τη συνέχεια της πορείας της ζωής του ή που αναλογίζεται το τι μέχρι εκείνη την ώρα έχει πετύχει, τι έχει χάσει.
Μια τέτοια στιγμή βίωνα καθώς γυρόφερνα στα σαράντα τόσα χρόνια μου.
Αισθάνθηκα ξαφνικά πως εκείνο που περισσότερο είχα αναζητήσει στη ζωή μου, προτού καλά -καλά να το έχω κατοχυρώσει, το είχα εκχωρήσει.
Πίστευα πως ήμουνα ελεύθερος. Μοναδικός. Μη καταναλώσιμος.
Πίστευα …
Και ξαφνικά άρχισα να υποψιάζομαι πως μπορεί τίποτε από αυτά να ήμουνα τελικά.
Ο ήρωας αυτού του μυθιστορήματος είναι ένα πλάσμα που μπορεί να ζει μέσα στην απόλυτη ελευθερία εκφράσεων και διαθέσεων. Μέχρις ότου γνωρίζει την Ανθή… Την ερωτεύεται. Αλλά η Ανθή είναι υποχείριο στις προθέσεις του Ερμόλαου -ενός μεταπράτη συναισθημάτων και εμπόρου ονείρων. Μέσω της Ανθής, λοιπόν, ο ήρωάς μας από ελεύθερος μετατρέπεται σε σκλάβο. Κι έτσι αποφασίζει να σκοτώσει τον Ερμόλαο. Μα θα είναι αυτό αρκετό; Ένας φόνος ολοκληρώνει μια ατομική επανάσταση ή μήπως απλά και μόνο στιγμιαία την εκτονώνει και τελεσίδικα την παραπλανά;
Μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα απαισιόδοξης ή και τολμηρής ενδοσκόπησης έγραψα το «Αποφάσισα να σκοτώσω τον Ερμόλαο».
Ένα από τα πιο ‘ανορθόδοξα’ δομικά και αφηγηματικά κείμενά μου.
Το αγαπώ με έναν … ανορθόδοξο τρόπο.
Το είδα για μια ολόκληρη δεκαετία να κυκλοφορεί και να επανεκδίδεται από σημαντικούς εκδοτικούς οίκους.
Τώρα αποφάσισα να στείλω τον ήρωά μου να διαπράξει τον φόνο του και στον ανεξέλεγκτο (αλήθεια πόσο όμως και απελευθερωμένο;) κόσμο του διαδικτύου.
Και χωρίς κανένα δικαίωμα πάνω του.
Ίσως να θέλω να αμφισβητήσω ή μήπως να επιβεβαιώσω; τη φράση που διαπερνά όλο το κείμενο …
Τελικά ο Αυνάν ήταν αυτάρκης …
Μάνος Κοντολέων
