Κατηγορίες
Αστυνομικό μυθιστόρημα είναι. Μύθος και ιστόρημα, δημιούργημα φαντασίας εξ’ ορισμού. Έχει όμως κάποιο πραγματικό αυτοβιογραφικό υπόβαθρο με τοποθεσίες και ονόματα πραγματικά. Γιατί να τους βάλω ψευδώνυμα; Δεν λέω κάτι κακό, οι κακοί και η πλοκή είναι όλα δημιούργημα φαντασίας, παραμύθι δηλαδή.
Υπάρχει και μια σχετική ανακολουθία όσον αφορά τα πραγματικά γεγονότα (αρχές της δεκαετίας 80) και την δράση του μυθιστορήματος που φαίνεται να ΄ναι γύρω στο 2000 (Ιντερνέτ, Ευρώ), λίμνη και τροχόσπιτο. Ποιητική αδεία. Χωρίς κανέναν ενδοιασμό δέχομαι να μπουν και τα πραγματικά γεγονότα στον μύθο και να είναι σαν όλα να έχουν γίνει το 1999. Αυτοί που τα έζησαν ξέρουν πως δεν λέω ψέματα. ΕΤΣΙ ΕΓΙΝΑΝ. Τώρα αν μερικοί τα ξέχασαν ή δεν θέλουν απλώς να τα θυμούνται για λόγους που με αφήνουν παγερά αδιάφορο, αυτό είναι καθαρό και αναφαίρετο δικαίωμά τους. Είμαι σίγουρος όμως πως δεν θα το κάνουν μπροστά μου γιατί την ιστορία την ξέρω από πρώτο χέρι. ΕΓΩ ΤΗΝ ΕΓΡΑΨΑ.
Δεν κρίνω, κατακρίνω και κακολογώ κανέναν για να θιγεί. Αυτοσαρκάζομαι περισσότερο απ’ όλα. Ίσως και το όλο θέμα του βιβλίου να κρύβεται πίσω από μια πρόταση στο τέλος του 2ου κεφαλαίου. Περί τόλμης, γενναιότητας και δειλίας.
Κατά τ’ άλλα, Νουάρ και ξερό ψωμί. Δεν επιδιώκω ούτε την δόξα ούτε το αθάνατον των μεγάλων συγγραφέων. Ούτε στο μικρό τους δαχτυλάκι. Έμπνευση μεγάλη και μανιώδης λατρεία για το είδος που πολύ μετριόφρονα δηλώνω ότι το έχω μελετήσει και το κατέχω.
Μετά απ’ τα Ιστορικά-Βυζαντινά Νουάρ, ο Βάρδας κράτησε το επίθετο κι άλλαξε όνομα… αυτοσαρκαζόμενος. Τα Βυζαντινά είναι 7, στ’ Αγγλικά και στο ΑΜΑΖΟΝ. Το πρώτο απ’ τα εφτά το έκανα Ελληνικά και κυκλοφορεί δωρεάν σαν ΕΒΟΟΚ όπως και αυτό εδώ. Το δεύτερο Βυζαντινό σε Ελληνικά, ψήνεται, δεν είναι έτοιμο ακόμα. Το δίλημμά μου είναι αν θα συνεχίσω να μεταφράζω τα ήδη υπάρχοντα στα Ελληνικά ή να γράψω ακόμα έναν Σουλπίκιο. Θα δείξει. Κάτι άλλο είναι να μεταφράσω το παρόν σε Αγγλικά και να το ανεβάσω στο ΑΜΑΖΟΝ όπως τ’ άλλα. Τώρα στα γεράματα κάνω σχέδια, όταν ήμουνα μικρός κρεπάλευα.
«Να εύχεσαι να ζήσεις σ’ ενδιαφέροντα χρόνια κι εποχές» λέει μια παλιά Κινέζικη. Κι όταν τα ξανασκέφτομαι όλα αυτά…
Το δεύτερο, και τελευταίο, βιβλίο με τις Φαγκοτιανές μου αναμνήσεις παντρεμένες με μια Νουάρ ιστορία για ντεντέκτιβ. Με περισσότερα αυτοβιογραφικά τούτη την φορά, με άφθονο σαρκασμό και αυτοσαρκασμό. Αλλά ακόμη κι αν ενοχλήσει, αλήθειες λέει και οι αλήθειες τις περισσότερες φορές ενοχλούν, άσε που σπάνια τις μαθαίνουμε. Και ακόμα χειρότερα, αν κάποτε φτάσουμε να μάθουμε την αλήθεια, δεν ξέρουμε τι να την κάνουμε!
Η συνταγή είναι η ίδια όπως και με το πρώτο. Πραγματικές αυτοβιογραφικές αναμνήσεις και μύθος-ιστόρημα με φόνο θεατρικό. Για τον Μάκβεθ ή Μακμπέθ πήρα τον εξελληνισμένο τίτλο με όλο τον σεβασμό και την γνώση που έχω για την γλώσσα του Σαίξπηρ. Προσωπική επιλογή το έργο, απ’ τα πιο αγαπημένα μου, μαύρο κατάμαυρο κι αν δείτε το φιλμ του 1948 που σκηνοθέτησε κι έπαιξε ο Όρσον Γουέλς είναι σε ατόφιο θεατρικό νουάρ στυλ. Από την εμπειρία μου δεν έχει ποτέ ανέβει στο Νησί ούτε από κρατικό μα ούτε κι από ιδιωτικό σχήμα και μακάρι να κάνω λάθος.
Απέφυγα τα πολύπλοκα εγκλήματα και πλοκές που όλοι είναι ύποπτοι και τελικά το έγκλημα το έκανε η καμαριέρα προς μεγάλη μας έκπληξη στο τέλος. Για το Φαγκότο είχα πράγματα να συμπληρώσω στο προηγούμενο βιβλίο και συγκεντρώθηκα στους χαρακτήρες και την ανθρώπινη φύση, φιλόδοξη, καιροσκόπο, αμείλικτη, σκοτεινή και καλά κρυμμένη. Με μια λέξη, Μάκβεθ.
Κι αν οι ιστορίες για το Φαγκότο τελείωσαν, λίγες ήτανε άλλωστε συγκριτικά, ο Βάρδας μπορεί να έχει και συνέχεια. Σε ποια εποχή, με τί πρώτο όνομα και σε ποιόν τόπο μου είναι άγνωστο ακόμα αν και το Σουλπίκιος μου άρεσε σαν παιχνίδι. Θα δείξει. Προτίθεμαι να τα «δέσω» σ’ ένα βιβλίο ΦΑΓΚΟΤΟ μέρος πρώτο και μέρος δεύτερο σύντομα.
Θα συνεχίσω να τα δίνω δωρεάν σε μορφή ΕΒΟΟΚ, δεν την έχω δει μπεστσελεράς να κονομήσω αλλά αν κάποιος ενδιαφερθεί για έκδοση, είμαι ανοιχτός.
