Συμβαίνει με κινηματογραφική ταχύτητα: μια νεαρή κοπέλα ντυμένη στα μαύρα βγαίνει τρέχοντας από την εξωτερικά πλημμυρισμένη με γκράφιτι πολυκατοικία, διασχίζει τον στενό και συγκυριακά άδειο δρόμο χωρίς να κοιτάξει προς καμία άλλη κατεύθυνση εκτός από ευθεία και σωριάζεται στο μοναδικό παγκάκι του απέναντι πεζοδρομίου αρχίζοντας να κλαίει πνιχτά. Μια ταχύτητα κάτω της πραγματικής στριφογυρίζω το σουγιά στο χέρι μου μέσα από την τσέπη του μπουφάν.